Geçtiğimiz hafta, İslâm ümmetinin bu çağda yetiştirdiği en yiğit evlatlarından biri olan İsmail Heniyye’nin şehadet haberiyle sarsıldık. Onun adına sevindik; kendi adımıza üzüldük. Ümmet adına ise; hem sevindik, hem üzüldük. Zira böyle fedakâr ve yiğit liderlerin ümmetin bağrından çıkmaya devam ediyor olması, son derece gurur ve umut verici. Ancak böyle bir liderin yokluğu, ümmet adına büyük bir kayıp.

Merhum Heniyye’nin son çağrısına icabeten, Cumartesi günü Ayasofya meydanına gittim. Mitinge katılanların yüzlerine gözlem amacıyla dikkatlice bakmaya çalıştım. Gurur ve umut dolu yüzlere yansıyan ruh hali şuydu: “Heniye, yiğit bir mümin olarak tertemiz bir hayat yaşadı ve yiğitçe şehit oldu. Keşke onun gibi ben de yiğitçe yaşayıp yiğitçe şehit olabilsem!” Ayasofya meydanını dolduran yüz binlerce Müslüman gibi, eminim ki dünyanın dört bir tarafındaki yüz milyonlarca Müslüman da aynı duyguya sahipti. Heniyye, şehadetiyle ümmete yeni bir nefes üfledi adeta. Kendi canını Rabb’ine teslim ederken, ümmete can verdi, can oldu.

Yüz milyonlarca Müslümanın şehadet arzusunu düşününce; ölümden korkmayan, bilakis davası uğruna ölmeyi en büyük paye ve gaye bilen bir ümmetin, teknolojik üstünlükle yenilemeyeceği sonucuna varıyor insan. Evet; harp tarihine baktığımızda, harbi kazanmak için teknolojik üstünlüğün fevkalâde önemli olduğunu görüyoruz. Ancak hiçbir ahlâk, değer ve sınır gözetilmeksizin teknolojik aletlerle çocuk, kadın, yaşlı, masum ve sivil demeden katliamlar yaparak şehirleri, ülkeleri istila eden zalim güçler/devletler, insanlığın vicdanında ve tarihin huzurunda galip olarak mı anılıyorlar?

Meselâ, bir zamanlar Anadolu’yu ve İslâm coğrafyasının önemli bir kısmını vahşice ele geçiren Moğollar, galip mi gelmiş oldular? Onların karşısında, vahşice katledilen masum Anadolu insanı ya da diğer Müslümanlar mağlup mu oldular? Müslümanlar, devletleri ve medeniyetleriyle hâlâ varlıklarını koruyorlar. Peki ya, bir zamanlar........

© Yeni Şafak