Bilindiği üzere, siyasal hayatta iktidar ve muhalefet arasında bir denge vardır. Bu denge, demokratik rejimlerin temel dinamiğidir. Siyasette “bugünün muhalefeti, yarının iktidarıdır” anlayışı, siyasal rekabetin sağlıklı işlemesinin göstergesidir. AK Parti, kurulduğu 2001 yılından bu yana iktidarı temsil ederken, Cumhuriyet Halk Partisi ise bu süreç boyunca ana muhalefet olarak konumunu korumuştur. Ancak geçen zaman zarfında CHP, iktidar olma kapasitesini geliştirememiş ve ana muhalefet partisi pozisyonunu adeta bir siyasal kadere dönüşmüştür.

Peki, bir partinin muhalefette kalması kendi tercihi midir? Yoksa halkın ona biçtiği bir rol müdür? Bu sorunun cevabı, büyük ölçüde partinin kendi içerisinde geliştirdiği imkan, kabiliyet ve siyasal vizyonla ilgilidir. Hele ki söz konusu parti, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucu partisi olan ve bu kimliğiyle övünen Cumhuriyet Halk Partisi olunca, bu mesele yüzeysel bir şekilde ele alınamaz.

1950’den bu yana, Türk halkı, entelektüeller, gazeteciler, akademik çevreler ve medya mensupları CHP’nin geleceğini sürekli olarak tartışagelmişlerdir. CHP’nin Türkiye için bir siyasal öngörüsü, modernleşmeci bir yaklaşımı ve yer yer halktan kopuk da ideolojik duruşu olmuştur.

Bu modernleşmeci yaklaşım, CHP’ye özgü bir düşünce değil; Fransız İhtilali sonrası gelişen Aydınlanma felsefesinin bir uzantısıdır. Aydınlanma, tarihsel ve dini yaklaşımların yerine pozitivist bilim ve akılcılığı koymuş, Batı’da yönetim ideolojileri bu çerçevede şekillenmiştir. CHP ise Türkiye’de Batı’yı temsilen bu modernleşme çizgisinin taşıyıcısı olmuş; kimi zaman halkın........

© Yeni Şafak