İki gündür gelen mesajları okuyorum…

Kanım çekildi adeta

. “Allah uzak etsin” deyip durdum. Birini buraya almak istiyorum,

okurken bile

zorlandım

“Abi ben de ufak ufak başladım. Sosyal medyanın etkisi oldu. Takip ettiğim hesaplar bir anda servet sahibi olanların hikayelerini paylaşıyordu. Bir gecede son model araba alan yaşıtlarımı izledikçe hırslandım. Çoğu zaman kaybediyordum. Özel bir üniversitede okuyordum ve aslında babamın işleri yerindeydi. Futbola ilgiliydim, güya bilgimi de ölçüyordum. Dünyadan alt liglere yoğunlaşmıştım. İyi paralar kazandım ancak bir gecede büyük paralar batırdığım çok oldu. Baktım gidişat iyi değil, bıraktım. Okul bitti ve sevdiğim kızla evlendim. Ailelerin desteği ile kurduk yuvamızı. Borcumuz harcımız yoktu. Evimiz vardı. Bir emlak şirketinde müşteri temsilcisiydim. Maaşım iyiydi. Ancak işimi sevemedim, yorucuydu. Bahis oynamaya sardım yeniden.

Yasa dışında büyük kazançlar vardı. Sonrası facia abi. Ne iş kaldı ne ev ne de eş. Gün gün tükettim.

Eşim öğrendiğinde arabayı satmıştım. Daha da kötüsü altınlarının bir kısmını çalmıştım. Yıkıldı. Çocuk bekliyorduk. İkinci bir şans istedim. İkna oldu, büyüklere duyurmadık. Hatta, anlaşılmasın diye kalan altınlarla yeni araba aldırdı.

Ancak ben sözümde durmadım abi.

Aslında mahcuptum. Kaybettiklerimi yerine koymanın hırsıyla kredi çekip oynadım. Birkaç ay sonra eve, bankanın icra takip kağıtları geldi. Bebeğimiz doğmuştu. Diyecek bir sözüm yoktu. Annesine gitti. Üç ay sonra da boşadı beni. Aslında ailesi çekip aldı. Herkes yıkıldı. Annem, babam, ablalarım… İnsan içine çıkamaz oldular. İntihar etmeyi çok düşündüm. Bir çocuğumun olduğunu bile hissedemedim.

Ama annem elini çekmedi benden. Göz yaşlarıyla sarıp sarmaladı.

Günlerce odamdan çıkmadım. Bu sürede bol bol Kur’an meali okudum, namaz kıldım. Dua ettim. Tövbe ettim. Haftalar sonra evden cuma namazları için çıktım. İkindi vaktine kadar camide oturuyordum. Müezzinin dikkatini çekmiş. Oturduk, sohbet ettik. Yaşıttık. Arkadaş olduk. Yazında “dal” demişsin ya abi, ben de ona tutundum. Vakit namazlarına gitmeye başladım. Toparladım şükürler olsun. Babam, kumarı terk ettiğime ikna oldu. İşe soktu.

Ama giden gitti abi. Şimdi arada çocuğumu görmek bile bana büyük nimet.

Abi şunu da itiraf edeyim:........

© Yeni Şafak