En zorlandığım yazı bu olacak sanırım. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı, duyguların kaleme sığmadığı o anlardan birindeyim. Filo’ya katılmak için 31 Ağustos akşamı İtalya’ya ayak basmamın üzerinden tam bir ay geçti. 18 gündür aralıksız deniz üzerindeyiz. Tekneler evimiz, dalgalar yoldaşımız oldu. Allah nasip etti, şartlarımız ne olursa olsun bu tarihi seyre dair şahitliklerimi gün gün yazdım ve sizler şimdi günlüklerimin 30’uncusunu okuyorsunuz. Her bir kelimesi, Akdeniz’in tuzu ve Filistin’in hasretiyle yazılmış 30 yazı…

Gazze yolunda artık o kritik mesafedeyiz. Sizler bu satırları okurken Gazze’ye 150 deniz mili mesafede seyir halinde olmayı umuyoruz. İlk demir aldığımız Sicilya’nın Augusta limanındayken haritaya baktığımda 1100 mil uzaklıktaydı Gazze. O gün bu mesafe ne kadar aşılmaz görünüyordu… Şimdi ise parmakla gösterilecek kadar yaklaştık ve aynı zamanda İsrail’in müdahale alanına da hızla giriyoruz. Burası, uluslararası suların uluslararası hukuka aykırı şekilde İsrail tarafından sahiplenildiği, tehlikeli bir eşik. Eğer bir engelleme ile karşılaşmazsak, planımız perşembe günü öğle saatlerinde işgal altındaki Gazze sahillerinde olmak.

Yarın yeni bir yazı kaleme alabilecek miyim, internet bağlantımız olacak mı, hatta bu teknede olabilecek miyim emin değilim. Ancak bunlar veda satırları değil. Aksine, belki de yeni bir başlangıcın habercisi. Gazze’ye varmayı başarabilirsek, o ambargo altındaki topraklardan, o direnişin kalbinden yazacağım yazıları, anlatacağım hikayeleri düşünüyorum bir yandan. Bu düşünce bile yorgunluğumu unutturuyor. Bu yüzden bu yazı bir son değil, bir ara bölümün son satırları sadece.

Bugün güvertedeki diğer aktivistleri uzun uzun gözlemledim. Herkesin yüzüne teker teker baktım. 18 günlük denizin ve yorgunluğun izleri vardı evet, ancak gözlerdeki kararlılık her zamankinden daha belirgin, daha netti. Hepimiz, bu yolun sonunda Gazze’ye çıkacağına dair sarsılmaz bir inançla, fındık kabuğu kadar bir teknenin içerisindeyiz. Yanımızda İtalyan parlamenterler ve gazeteciler var. Semanur Sönmez Yaman ile arada kendileriyle sohbet ediyoruz. Onlar da bu misyonun öneminin farkında, her anı kayıt altına alıyor, notlar tutuyorlar. Filo’daki herkes gibi rahatlar. Cesurlar ve bir an önce Gazze’ye ulaşmak için can atıyorlar.

Güvertede dokunaklı anlar yaşanıyor. Herkes bir köşeye çekilmiş, telefonla sevdiklerini arıyor. Olası bir iletişim kesintisinden önce son........

© Yeni Şafak