Akdeniz’in kalbinden, Filo’daki tüm aktivistler adına selamlar. Açık denizdeki dördüncü, teknelerimizdeki onuncu günümüzü geride bırakırken, bu anlamlı yolculuğun yirmi ikinci günlüğünü sizlerle paylaşıyorum. Denizle aramızdaki acemiliği attık; artık dalgaların ritmine alıştık, midelerimiz bulanmıyor ve ufuk çizgisi en yakın dostumuz oldu.

Bu süreçte sadece denize değil, denizin üzerindeki yaşama da adapte oluyoruz. Soğuk algınlığı gibi sağlık sorunları yaşayan arkadaşlarımız oluyor. Bunun basit bir sebebi var: Güverte ve kamara arasında çok ciddi bir sıcaklık farkıyla yaşıyoruz. Tekneler hareket halindeyken, dalgalardan içeri su girmemesi için kamaraların küçük pencerelerini açamıyoruz. Bu durum, dinlenmeye çekildiğimizde bizi havasız ve sıcak bir ortama mahkûm ediyor. Terli vücutlarımızla güverteye çıktığımızda ise temiz ve serin rüzgâr bu kez üşütüyor.

Fakat sakın bu satırları bir şikâyet olarak okumayın. Şartlarımız mükemmel olmayabilir ancak biz bu yola tüm zorlukları bilerek ve sonuçlarına peşinen katlanarak çıktık. Dayanıklılığımız, amacımızın büyüklüğünden geliyor. Birçok teknemizde doktorlarımız ve serum dahil her türlü ilacımız mevcut; arkadaşlarımızın tedavisi aksamıyor. Bizim tek arzumuz, tek odağımız bir an önce Gazze açıklarına varmak ve insanlık ablukasını yarmaktır.

GECEYİ BÖLEN TAKİP

Peki, neden yavaşladık? Dün gece, Akdeniz’de ilerlediğimiz üçüncü gecenin sessizliğini, metalik bir vızıltıyla bölen bir gelişme yaşandı. Teknelerimizin üzerinde menşei belirsiz dronların uçtuğunu fark ettik. Bu durum üzerine filomuzda derhal teyakkuz haline geçildi. Kaptanlarımız, filonun güvenliğini sağlamak amacıyla hız kesme talimatı verdi. Tekneler, aralarındaki mesafeyi kapatarak daha yakın ve güvenli bir seyir düzeni aldı. Bu zorunlu ve dikkatli manevra, hızımızı doğal olarak düşürdü ve filomuzu Gazze yolunda yaklaşık 15 saatlik bir gecikmeye mecbur bıraktı.

Burası Akdeniz; pek çok ülkenin insansız hava araçlarıyla gökyüzünü taradığı, hareketli........

© Yeni Şafak