“Kendini tanımak istiyorsan meşguliyetlerine bak. Neyle uğraşıyorsan sen osun.” İmam-ı Gazâlî’nin bu sözü, modern zamanlarda belki de her zamankinden daha çok yankı buluyor.

Çünkü insanın kendini tanımasının yolu, yalnızca soyut düşünceden değil; gündelik hayatında hangi işlere, hangi uğraşlara zaman ayırdığından geçiyor.

Ne var ki şu sorular kendini hemen hissettiriyor: Bizler gerçekten kendi isteklerimizi seçebiliyor muyuz? Okuduğumuz meslekleri içten gelen bir iradeyle mi tercih ediyoruz? Yoksa sistemin sunduğu ya da dayattığı seçeneklerin arasında sıkışıp kalmışlığımız mı ağır basıyor?

Özellikle kendi özelimden örnek verecek olursak; 90’larda çocukluk geçirmiş kuşakların çok iyi bildiği bir durum vardır: Ailelerin “Sen doktor olacaksın, öğretmen olacaksın, avukat olacaksın, mühendis olacaksın, bilgisayar öğretmeni olacaksın” yönlendirmeleri. O dönemde bir bölüm “popüler” olduğunda, binlerce genç aynı alana yönlendirilirdi. Özellikle hatırlarsınız bilgisayar öğretmenliği ya da hukuk fakültelerinin bir anda dolup taştığı ve çok fazla mezun verdiği yıllardı; 2000’lerin başı. Sonra bu alanlarda iş piyasasında büyük bir yığılma ortaya çıktı tabii ki. Peki o gençlerin hepsi, o sıralara kendi gönül rızalarıyla mı oturdu? Kaç doktor gerçekten kalbinin sesini dinleyerek o bölüme girdi? Kaç avukat, adalet duygusundan ziyade ailenin baskısı ve toplumun beklentileriyle o kürsüye çıktı?

Ben de bir 90’lar çocuğu olarak, üniversite seçimlerinde (2005), “Ankara Gazi Üniversitesi’nde Bölüm Öğretmenliği Bölümünü” kazanmış biriydim. Ancak hem tek çocuk olmam gerekçesiyle, hem de o dönemki siyasi atmosfer ve eylemler nedeniyle ailem tarafından oraya gönderilmedim. Bunun yerine özel okulda okumak mecburiyetinde bırakıldım ve aslında hobi olarak yaptığım (iletişim - medya) bir alanı, hayatımı idame ettireceğim meslek haline getirmek zorunda kaldım. Öğretmenlik benim için hep sevgiyle baktığım, içimde yara olarak taşıdığım bir meslek olarak kaldı.

Bugün, yıllar sonra, belki yirmi yılın........

© Yeni Düzen