Tıpkı birçoğumuz gibi hayatımızda iz bırakan insanlar yer almıştır yüreğimizde.

Hani illâ ki aileden biri ya da kan bağı olması gerekmeyen bir, iz bırakıştı bu. Hatta bazen kan bağı olduğun insanlardan daha fazla yüreğine dokunduğu olurdu bu insanların. Neriman Cahit hocanım da benim için öyle biridir.

Bedenen artık aramızda yok ama sesi kulaklarımda, bakışı, gülüerken çizgicik olmuş gözleri hep zihnimde.

Böylesi acıların ardından kalem oynatmak hep zoruma gitmiştir. Acıyı genelde içimde kendimce yaşayan biriyim. Pek dışa vurmam. Bundan dolayıdır ki kaleme sarılışım ne kadar zor olsa da yüreğimi biraz hafifletendir.

Ne zaman ilk kez yüz yüze geldik hatırlamıyorum. Ama hatırımda, 1990’lı yılların başında BRT-tv için Kıbrıslı sanatçı ve gruplarımızın albümlerinden oluşan programlar hazırladığım var. Güzelyurt Gelişim’in “YOK EDİN” albümlerinden de bir program hazırlamıştım. Bu albüme adını veren şarkının sözleri, Neriman Cahit’in şiirlerinden biriydi. Bestesi grup elemanlarından Halil Akansel tarafından yapılan “Yok Edin”le Neriman Cahit ismi yüreğime kazınmıştı. O yılların imkânlarıyla bir klip de bu şarkıya çekmiştim. Şiirinde Neriman Cahit şöyle sesleniyordu dinleyene:

“Tüm silahları yok edin/ mermi değil çiçek atsın namlular/çocuklar ölmesin açlıktan/yaşlılar ölmesin sevgisizlikten/... Afrikada insanlar utanmasın teninin renginden/vurulup düşmesin toprağa hiçbir canlı./ Yok edin yok edin yok edin, silahları...”

Ne kadar güçlü, anlamlı, ruha oturan........

© Yeni Düzen