Kıbrıs’a farklı dönemlerde göç eden on binlerce insan oldu. Kimileri Kıbrıs’ın güneyinden, kimileri ise Türkiye’nin çeşitli illerinden geldi. Savaşın ardından belirsizliğin gölgesinde yeni bir hayat kurma umuduyla göç ettiler veya ettirildiler. Kimileri evlerini, yurtlarını zorunlu olarak terk etti, kimileri daha iyi bir gelecek vaadiyle yola çıktı.

Türkiye’den adamıza gelen insanlarımız, bizlerin araba sürerek gitmeye bile usandığımız köylere yerleştirildiler. Bizlerden kopuk, nispeten uzakta yaşadılar. Kültürel farklılıkları, yaşam biçimleri biz adalılara yabancı geldi. Bu farklılıkları zenginlik olarak görmek yerine mesafe koymayı tercih ettik. Okullarda yeterince sahiplenip ada kültürünü öğretmedik, kendi kendilerine öğrenmeleri gerektiğini düşündük. Toplumumuzda savaş sonrası gelenler olarak algıladık. Onlar bizler ile aynı sokakta yaşarken, biz ve onlar ayrımını istemeden de olsa yaptık.

Oysa bu insanlar, sessizce, büyük bir özveriyle ülkemize emek verdi. Tarlalarda, inşaatlarda, kamu hizmetlerinde, esnaflıkta… bu ülkenin üretiminde, gelişiminde, yaşanabilirliğinde onların da izi var. Yine de bugün bile “nerelisin?” sorusu sorulduğunda “ Kıbrıslıyım” yerine atalarının doğduğu yeri söylemeleri,........

© Yeni Düzen