“İyi insan” derler ya, her gidenin ardından…
Gerçek değil bu...

Yeryüzünde kötülük olabildiğince çoğalıyor ve ne yazık ki bunun da en önemli nedeni insanın ta kendisi.

Ama “iyi insan” derseniz illaki…
Ahmet Akarsu!
İşte bu yüzden, “hayatın adaleti yok” diyoruz ya…
Öyle olsa, en iyilerini korurdu.

***
Şimdi ne yazabilirim, sevgili Ahmet…
Ne yazsam, ne söylesem bir eksik kalacakz

Hayatın adaletine isyanla başlıyorum yine.
Çünkü iyiler böyle gitmemeli…
Böylesine erken, vedalaşamadan, hesapsızca…

Her gün biraz daha kirlenen, yozlaşan, samimiyetten uzaklaşan bu adada —ve dünyada— insanların hâlâ tertemiz kalabileceğine dair bir umuttu Ahmet Akarsu.

Masumiyetin kendisiydi adeta.
Hem yetenekti, hem yürek.

Her enstrümanı çalar, her notaya ruhunu katardı.
Laf ola değil bu dediğim…
Yaklaşık on beş müzik aletini hakkıyla çalardı.

Hem de öyle akademik bir eğitimle değil; kendi emeğiyle, kendi merakıyla… Nota okumadan, kulakla........

© Yeni Düzen