Gençlerin yürüyüşüyle başlıyor belgesel…
Barışın, kardeşliğin ve cesaretin ayak sesleriyle.

Hem bir onurlandırma yürüyüşü bu…
Hem de hınç ve nefrete karşı dimdik bir başkaldırı.

Tam 60 yıldır yürüyorlar…
İnatla, umutla, dirayetle…

EDON’lu gençlerin trampetleri, davulları ve düdükleri, omuz omuza ölüme yürüyen iki Kıbrıslı için çalıyor: Derviş ve Kostas…
Birbirlerine sarılarak ölen, birlikte gömülen iki yoldaş için…

***
Sembol bir fotoğraf var.
Kanlı, ürkütücü ama yine de umut taşıyor içinde.

O an, bir tohum gibi…
Toprağa düşerken çoğalan, yeni yaşamlar doğuran bir ölüm gibi…
“Ortak ülke” hayalinin, gerçek olmasa bile gerçek kadar inandırıcı bir temsili gibi…

***
Kıbrıs’ın kuzeyinde hâlâ tabu bu hikâye.

Her defasında aynı ezber tekrarlanır:
“Kıbrıs’ta toplumlar hiçbir zaman işbirliği yapmadı…”

Hayır, bırakmadılar!
Buna izin vermediler.

Yakınlaşanları lanetlediler.
İşbirliği yapanları hain ilan ettiler.
Öldürdüler!

Katiller yabancı değildi.
Aynı toplumdan, aynı köyden, belki aynı mahalleden insanlar…
Yerli ve milli (!)

***
Kıbrıs’ın geleceğine dair ortak bir ülke hayalini korumak, ayrılığı kutsayan milliyetçi söylemlere rağmen hâlâ mümkündür.
Çünkü bundan daha güzel bir........

© Yeni Düzen