İnsanlar giderek aynılaşıyor.

Yalnızca sesleri ya da sözleri değil; duruşları, gülüşleri, düşleri de…

Dahası, bedenleri de aynılaşıyor. Dudaklar, tırnaklar, kirpikler, memeler, çizgisiz alınlar… Aynı tornadan çıkmış, aynı vitrinde sergilenmiş gibi. Bu yüzden sıradanlaşıyor insan, sıradanlaşıyor hayat. Sanki hep aynı hoparlörden yükselen kayıtlı diyaloglar, tıpatıp maskeler, birbirini tekrar eden yüzler. O maskelerin ardında ise bilmediğimiz acılar, hırslar, nefesler, kurnazlıklar, hesaplar...

İşte tam da bu düşüncelerle oturduk, Mehveş Beyidoğlu ile bir Eylül akşamüstü, Girne’de Art Rooms Galeri’nin balkonunda. Konu çocuklara geldi, eğitim sisteminin tek tipleştirici özensizliğine; memlekete geldi, düzenin herkesi kendine benzeten hoyratlığına. Elbette sonra “Geçirgen” sergisine… Önce sergiyi gezdik, düşünceler de böyle oluştu zaten...

***

Mehveş'in işlerinde mürekkebin geçirgenliğiyle hayata sızan izler, lekeler, dokular vardı.

Hani hep olumsuz anılır ya........

© Yeni Düzen