Bu yalan, bu çirkin, bu adaletsiz ve karanlık düzeni, kutsalların ardına gizliyorlar yıllardır.

Öylesine büyüdü ki çürüme…
Bayraklar yetmiyor örtmeye.

Genç bir yazar, Melis Güvenir, derin ve sarsıcı bir metaforla soruyor:
“Kıbrıs’tayım dede…
Sende olduğu gibi sirenler çalmıyor bende. Ne bomba düşüyor ne tüfek patlıyor. Ama her şey yıkıldı…
Ben ne ara yurtsuz kaldım dede?”

***
Birileri hâlâ savaşın yıkıntıları üzerinden kendini ve yakın çevresini semirtirken, peşkeş çekerken bu güzelim toprakları, inkâr ve ayrılık siyasetiyle bölünmeyi körüklerken, rant ve yalanla üleşirken toplumsal kaynakları, gençliğin başına yıkılıyor umutları…
Yurtsuzluk dayatıyorlar güzelim çocuklara…
Yurtsuz, mülksüz, kimliksiz bir hoyratlık…

***
Kayalıklara atılan bir kadın bedeni gibi yıkılıyor bu ülke…
Çocuklarla devrilen köhne bir........

© Yeni Düzen