Hani bazen insanın içine devrilir, hayatın ne kadar ağırlığı varsa... Öylece kekemeleşir zaman, insan dilsizleşir.

Bir yargı kararı düştü önümüze ve hepimizi içten içe sarstı.

Bir babanın, engelli evladına uzun yıllar cinsel tacizde bulunduğu iddiası…
30 yıl hapis...
Pek çok söz, itiraz, yakınma, sıkışma, daralma, öfke, kuşku...

Bir çocuğun gülüşüne düşüyorsa gölge, ne varsa hayatta anlamını yitiriyor o an...

***

Gerçeği yalnızca iki kişi biliyor:
Baba ve oğlu…
Geriye kalan suskunluk, gözyaşı ve şüphe.

En zor görev belki de yargıçların omuzlarında.

Bir kararla ya yıllarca tacize uğramış bir çocuğun feryadını boşa çıkaracaklar, ya da masum bir babanın ömrünü çürütecekler.

Böylesi bir teraziyi taşımak kolay değil.

***

Ama elbette daha zoru o çocuğun, o babanın, o annenin yerinde olmak; o babanın yeni bebeğinin, eşinin, en yakınlarının…
O "ev"de yaşamak...
İnsan aklı orada duruyor.

Yargı kararlarını, hele böylesi hassas meselelerde, yorumlamaktan kaçındım........

© Yeni Düzen