Çocukların koştuğu /
bir avludur kalbin (Ülkü Tamer)

Şimdi bir kişi daha eksildi, çocukluğumuzun tozundan, toprağından…
Arkın!
O da hiç hesapsız bıraktı bizi, gitti.

Bizim mahallenin ilk acısı - ve en acısı - Celal’di.
16 ya da 17 yaşındaydı sanırım, trafik kazasında yitirmiştik; akşam üzeri “yarın sabah buluşuruz” demiştik oysa…
Gün, karanlık doğmuştu.

Hep beraber, yürüyerek okula gittiğimiz zamanlardı, bir dolu çocuk…

Celal’in ölümü hepimizi sarsmıştı, üstesinden gelememiştik kolay kolay…

Bir insanın yitip gitmesi, çocuk yüreklerimizin kaldıramayacağı ağır bir yüktü.

Uykusuz gecelerimizi ve korkularımızı birbirimizden gizledik yıllarca, yüzleşemedik gerçekle…

***
Arkın, bizim mahallenin tontonuydu.

O kocaman yanakları, gülümsediği zaman al al olurdu, gözleri gökyüzü gibi uçsuz bakardı.

Eve girmezdik gün batmadan, sokaklar ortak avlumuzdu.

Arkın’ı çok yormazdık, gözetirdik, korurduk.
Doğuştan delikti kalbi...
O delikten hep iyilik........

© Yeni Düzen