Kamu okullarına baktığınızda, öğrenciler arasında Kıbrıslılar azınlıkta kalıyor.

Hastanelerde de benzer bir tablo var.

Teselli olacaksa, cezaevlerinde de öyle…

***

Sokakta yürürken, otobüslerde, parklarda, çarşılarda artık nadir görüyorsunuz “buralı” yüzleri.

Özel sektöre bakınız; değişen bir şey yok.

Benzin istasyonlarında, restoranlarda, marketlerde, inşaatlarda çoğunlukla yabancı işçiler…

Üstelik çoğu ana dilimizi bile konuşamıyor.

Evlerimizin içinde başka bir coğrafyanın sesi var:

Bahçıvanlar, temizlikçiler, bakıcılar, yaşlı yardımcıları…

Yolda yürürken “Ne olur bir tanıdık görsem” sitemi dilimize pelesenk oldu.

“Nerede bu ülkenin insanları?” diye soracak olsanız, cevabı hazır:

Devlet dairelerinde!

Orada hâlâ kalabalığız.

Biraz da bürokraside ve Meclis’te…

Ama onu da “az kaldı, o da değişecek” diyenler çoğalıyor.

Birbirimize rastladığımız tek yer kaldı belki:

Düğünler ve cenazeler!

***

Ama mesele yalnızca “bir tanıdık görmek” değil…

Tanımadığımız insanların da bu topraklarda sömürülmeden, insanca, eşitlikle yaşaması gerektiğini unutmamalıyız.

Bir........

© Yeni Düzen