Aylardan Haziran...

Şehirden uzakta, Akdeniz’in sakin bir koyundayım. Sahilden kasabaya çıkan bu yolu ilk defa ve böylesine serin, böylesine düşünceli yürüyorum.

Gitgide yaklaştığım bir orman beliriyor karşımda... Aralarında su sızdırmaz bir yakınlığı andıran ağaçlarsa dizi dizi... Öylesi aşkın bir muhabbet ki beni ormanın taa derinliklerine kadar çekiyor.

Sakız Ağaçlarını görüyorum boy boy... Reçinesini eritmek ve içindeki tohumu açığa çıkarmak için ateşe maruz bırakılması gereken tohumlara sahip... Sakız Ağaçları hayrete düşürürken beni...

Bazı ağaçlarınsa; besin ve suyu taşıyan gövdesini korumak için ısı kalkanı görevi gören, ateşe dayanıklı kalın kabukları çarpıyor gözüme... Adeta YakMA’sın diye ateşe mesafe koyuşları alıyor beni benden...

Gel gelelim orman yangınları, birçok habitat üzerinde doğal döngünün bir parçası... Şu bir gerçek ki; doğal yangınlar olmasaydı, bu ekosistemde gelişen türlerin çoğuna sahip olamazdık.

Kimi zaman doğa için faydalı ve elzem olan yangınların günümüzde çok sık ve daha şiddetli hâle gelmesinden duyduğum endişeyle birlikte, çeşit çeşit ağaçların kokusunu da çekerken ciğerlerime... Yemyeşil tabiat için/de şükrederken buluyorum kendimi... Sonra Güneş’in tam tepe noktasına çıkmasıyla birlikte soluklanmaya ihtiyaç duyar gibi oluyorum.

Dokunmaya ve solumaya doyamadığım güzelim ormandan hızla uzaklaşıyorum, kasabalının sesleri geliyor kulağıma... Belli ki bir kahve var yakınlarda... Seviniyorum... Duyduğum seslerin ardı sıra ilerlerken bir anda ahalinin içinde buluyorum kendimi... Selam verip, dahil oluyorum hoş sohbetlerine...

Serin başlayan yürüyüşün, içimi kavuran nihayetinde, bir yandan ikram edilen suyu kana kana içerken bir yandan da şaşkın bakışların muhatabı oluyorum. ‘Ne aradığımı?’ sorar gibi bakıyorlar bana... Kaybetmekten korktuğumu bilmedikleri gibi, yabancısı olduğum bu kasabada aşinası olduğum........

© Yeni Birlik