Sıddık: Çok samimî, daima doğruluk üzere ve Allah’a ve Peygamberine çok sadık olan, sözü ile işi bir olan demektir. İnandığı değerlere devamlı doğruluk üzere gönülden bağlanan, Peygamber Efendimizin (asm) bildirdiği ve gösterdiği her şeye gönülden ve doğruluk üzere bağlı olan demektir.

Sıdk peygamberlerin vasıflarındandır. Sahabe-i Kiram’ın İslâm’la şereflenmesinde Efendimizin (asm), en öne çıkan yönü İslâmiyet’ten önce de bütün hayatı boyunca doğruluk üzere, güvenilir olması ve Muhammedü’l-Emin lakabına lâyık görülmesidir.

Hz. Ebu Bekir’i peygamberlerden sonra insanların en üstünü olma makamına çıkaran onun sıddıkiyetidir. Onun şeksiz ve şüphesiz teslim oluşudur. Üstad Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri İslâmiyet’in en temel esası olan Sıdkın hayat-ı içtimaiye-i siyasiye de ölmesini âlem-i İslâm’ın hastalıklarından olarak tespit etmiş ve tedavi olarak yine “sıdkın” yeniden ihyasını reçete olarak istifademize sunmuştur “Sıdk, İslâmiyetin üssü’l-esasıdır ve ulvî seciyelerinin rabıtasıdır ve hissiyat-ı ulviyesinin mizacıdır. Öyle ise, hayat-ı içtimaiyemizin esası olan sıdkı, doğruluğu içimizde ihya edip onunla manevî hastalıklarımızı tedavi etmeliyiz.”1

Üstad Hazretleri sıdkın diriltip ihya edilmesi gerektiğini ve manevî hastalıklarımızı onunla tedavi edebileceğimizi nazarımıza sunuyor. İnsan mükerrem bir varlık olarak yaratılmış ve âlî his ve hasletlerle donatılmıştır. Meselâ “izzet-i nefis, haysiyet, şeref, vakar, şecaat, iffet,........

© Yeni Asya