Yeterli Materyalimiz Var

Yemeden ve içmeden nasıl yaşama imkânımız yoksa…

Okumadan da manevî hayatımızın gıdasız kalacağını ve ölüme mahkûm olacağını hiç aklımızdan çıkarmayarak…

Bu yeter mi?

Aklımızın bu tespitini kalbimiz tasdik ediyor. Vicdanımızın içine siniyor.

Gözümüz, kulağımız, dilimiz okumaya elverişli elhamdülillah.

Zihnimiz, hafızamız, muhayyilemiz okuduğumuzu algılayacak kudrette.

Bir de şu nefsimiz var ya… Onu da bir kandırdık mı iş tamam! İnşallah okuyacağız.

Ama nefis bu! Planlarken her şeye tamam diyor; itiraz yok!

Fakat haydi deyince bizi satıyor, bizi kendi müşevveş meşgalelerinin peşinde sürüklüyor, bizi yarı yolda bırakabiliyor.

Biraz akıl, fikir, ruh ve kalp dünyamıza ayak uydurmaya çalışır gibi oluyor; ardından mızıkçılığı tutuyor. İşi yokuşa sürüyor.

Diyelim ki haber saati diye görünüşte çok masum bir gerekçe ile televizyonun karşısına sizi oturttu; nice altın dakikalarınızı orada yakıp kül ediyor.

Oysa bizim her bir saatimiz, bâkî bir altın kıymetinde; bunu unutmamalı idi.

Azıcık boyun eğmesi karşılığında da rüşvetini, ücretini, aferinini peşin istiyor.

O rüşveti, o ücreti bir daha ki himmetinizin önüne koyacak, bundan, bize daha fazla engel........

© Yeni Asya