Musibetlerin dilini anlıyor muyuz? Musibetler düşmanın attığı kurşunlar değildir. Musibetler hasımların attığı kazıklar hiç değildir.

Musibetler dosttan gelen iltifatlar mıdır? Ama iltifata da benzemiyor. Çünkü can yakıyor. Acıtıyor. İncitiyor. Üzüyor. Ağlatıyor.

Musibetlerin dili ne diyor? Kime diyor? Neden diyor?

Kur’ân buyurur ki: “Andolsun, biz sizi biraz korku, biraz açlık ve bir parça mallardan, canlardan ve ürünlerden eksiltmekle imtihan edeceğiz. Sabredenlere müjdele.1

İşin içinde imtihan var, denenme var, sınanma var; bu belli!

Ha, o zaman işin rengi değişiyor. Denenmede biz, imtihanı geçebilecek miyiz; ona bakmalıyız. Denenmenin zorluğuna değil. Öyleyse, denenme ne kadar zorsa, neticesi o denli bize yakın gelecektir, denebilir. Denemeyi başarırsak, neticede -inşallah- rahmeti de kendimize yar buluruz.

İşte o zaman, biz başardık demektir!

İmtihana yenik düşersek ise, yine rahmetten ümidimiz olmakla beraber, o da bizim bedbahtlığımız olur.

Allah Böyle Adalet Ediyor!

© Yeni Asya