Gel gör ki, medeniyetin terakkisine paralel olarak, insanların teslimiyetleri de kaybolup şüpheleri artıyor. Verdiğimiz bilgilerin herhangi bir arama motoruyla test edilmesi, yazılara olan itimadımızı arttırdığından, çoğu kez, meseleyle ilgili bilgilere fazlaca girmiş olabiliyoruz. Ayrıca olaylara küllî bakanlar, çerçeve içindeki bilgileri okuyucuyla paylaşmaktan da zevk alıyorlar. Kendilerince, takipteki zihinleri, aktüalitenin magazin labirentlerinden kurtarmaya çalışıyorlar.

Yeni Asya’da yazanların ekserisinde; hadiselere bakış açısı, alt bilgilerdeki ölçüler ve tanımlar gibi noktalarda Risale-i Nur’dan alınan paradigmalar esas olunca, eserlerin bütününe bir bakamayan nazarlar, çoğu kez çabucak yoruluyorlar. Kalemlerini, Risale-i Nur’daki Kur’ânî hakikatlerin efkâr-ı ammece anlaşılmasına hasredenler, bazen her okuyucusunun hadisenin mahiyetini bildiğinden hareketle de, malumat tasarrufuna gidebiliyorlar. Bunlar yazarların –kendim için söylüyorum– kusurlarından olduğundan, ancak okuyucudan müsamaha bekleriz.

Bediüzzaman’ da, “global dinsizlik,” “küresel imansızlık” tabirleri yerine; “dinsizlik cereyanları” veya “ahlâksızlık cereyanları” tabiri geçer. Çoğu yerde, bunların iki büyük dehşetlisinin özellikleri ve tahripleri anlatılır. Bazı yerlerde bu cereyanlar üçe çıkar. Üstad’ın, cereyanların sıfatlarını ve usullerini anlatırken müşahhaslaştırmadığını, isimlendirmediğini ve maddî yapılar halinde tarif etmediğini görüyoruz. Kendi aralarında; usul, tarz, yapılar ve coğrafyalar cihetiyle birbirlerinden farklılaşan bu cereyanların en büyüklerinin bazen birbirleriyle........

© Yeni Asya