Bediüzzaman 1929’da; Âhirzamandaki dehşetli global dinsizlik cereyanlarına karşı Müslümanlarla Hıristiyanlar ittifak edemedikleri takdirde, mutlaka mağlup olacaklarını söylüyor.1

Beşinci Şua, Birinci Mektup, Lâhikalardaki bazı mektuplar ve Hutbe-i Şamiye gibi eserlerinde; Müslümanlarla Hıristiyanların ittifak mecburiyetini yazan Said Nursî’yi takip eden talebeleri, Avrupa Birliği’ni, bir ekonomik ittifaktan ziyade; demokrasi ve barış projesi olarak görürler. Dünya barışına ve demokrasiye, gasp ettiği teknolojiyle adeta saldıran küresel ihtilâlcilerin karşısında devletlerin yalnız başlarına mağlup olduklarını, kendi zamanından haber veriyor. Bu gerçeğe binaen Nurcular, destekledikleri Demokratlara daima AB’ye girmeyi tavsiye ettiler.

İslâm Birliği’ni ve AB’yi; dünya barışına, semavî dinlerin ittifakına ve demokrasiye çalışanlar, temel alıyorlar. İhtilâlci Küresel Marksistler de, bu birlikteliği, önlerindeki yegâne engel bildiklerinden, planlarını ve projelerini buna göre yapıyorlar. Avrupa Birliği’ni siyaseten ve iktisaden zayıflatarak dağıtmak, Müslüman dünyasında daimî çatışma ve nifakla Müslümanların birlikteliklerini bozmak, demokrasi yerine komitelere bağlı olan veya müstebit idarecileri destekleyerek, Müslümanların........

© Yeni Asya