Ve korktuğum başıma geldi. Sağıma, soluma bakıyorum kimsecikler yok. Yalnızlığın bu kadar hırpalayıcı olduğunu daha önce yaşamamıştım. Gözlerim, kaçacak bir delik aradı, tırmanıp durdu duvarlarda çaresizce. Çaresizliğin görmeyi bu kadar etkilediğini de daha önce hiç yaşamamıştım. Kulaklarım daha önce hiç olmadığı kadar, ötelerden bir ses bekledi. Daha önce hiç bu kadar duymaya istekli olmamıştı bu cihazlar. Ama sesin olmayışı, susuzluktan çatlamış toprak gibi korkutucuydu. Yakalandım. Biliyorum beni yalnız yakaladılar. Üşüştüler üzerime; bire on, bire yüz gibi. Tek tek gelmediler kahramanca mücadele için. Belli ki bu bir pusuydu. Takibe uğradığımı sonra sonra anlıyorum. Kıstırıldığımı, kaçacak yerim kalmayınca anladım. Kısa sürede, “Daha önce hiç yaşamamıştım” dediğim ne çok şey oldu.

Ama çok geçti her şey için. Ellerimi........

© Yeni Asya