Gözle görünmeyen bir çekirdeğin toprağa düşüp ağaç olma yolculuğu bile bir nevi duadır. İçinde taşıdığı niyetle, Hâlık’ına “Beni bir ağaç yap” demesidir. Çünkü kâinatın her hareketi, her işleyişi, kendini Yaratan’a yönelen bir duadır.

İnsan ise bu büyük duanın şuurunda olan tek varlıktır. Aczini, fakrını bilir. Yetersizliğini ve çaresizliğini fark ettikçe Rabbine yönelir. Çünkü dua, kulun kendi zayıflığını kabul ederek Rabbin sonsuz kudretine teslimiyetidir. Abd, dua ile hem hâlini arz eder, hem de ibadet etmiş olur. Zahiren bir dilek gibi görünse de, duanın asıl faydası âhirete bakar. Dünyevî sonuçlar hemen gerçekleşmese de “Dua kabul olmadı” denilmez. Belki sadece "Henüz vakti gelmedi" denilir.

© Yeni Asya