"Lâ şerike lehû"dur. Bundaki hüccete gayet kısa bir işaret şudur ki:

Ayetü’l-Kübra Şuâsı’nın madeni, üstadı, esası ve Ayetü’l-Kübra namında olan ["De ki: Eğer onların dedikleri gibi, Allah ile beraber başka ilâhlar da bulunsaydı, Arşın sahibi olan Allah’a üstün gelmek için elbette bir yol ararlardı." (İsra Suresi: 42)] ilâ âhir ayet-i ekberidir. Yani, eğer şeriki olsa ve başka parmaklar icada ve rububiyete karışsa idiler, intizam-ı kâinat bozulacaktı. Halbuki küçücük sineğin kanadından ve göz bebeğindeki hüceyrecikten tut, tâ tayyare-i cevviye olan hadsiz kuşlara, tâ Manzume-i Şemsiyeye kadar her şeyde cüz’î, küllî, küçük ve büyük en mükemmel bir intizam bulunması, şeksiz ve kat’î bir surette şeriklerin muhaliyetine ve ma’dumiyetine delâlet ettiği gibi, Vâcibü’l-Vücud’un mevcudiyetine ve vahdetine bilbedahe şehadet eder.

DÖRDÜNCÜ KELİME:

"Lehü'l-mülkü"dür. Bundaki uzun hüccete gayet kısa bir işaret:

Evet, gözümüzle görüyoruz ki, zemin yüzünü bir tarla yapıp, içinde her bir baharda yüz bin nevi........

© Yeni Asya