Şeytanın, insan sûretine bürünmüş temsilcilerinin her devirde var olduğunu bizlere bildirir ve bu fitne ile tehlikelerden korunma yollarını hem gösterir hem de delilleriyle ispat eder.

“Her bir zamanın insî bir şeytanı vardır” diyerek, şeytanın sadece görünmeyen bir varlık olmadığını; insan sûretinde, kötülüğü yaymaya çalışan bazı kimselerin de şeytanî vasıflar taşıyabileceğini ve şeytanın görevini yerine getirdiklerini ifade eder. Ayrıca bu kişilerin zamanın ruhuna göre değişebileceğine, yani her çağda farklı maskelerle ortaya çıkabileceklerine dikkat çeker.

Risale-i Nur’da geçen “şeytanın altı desisesi”ne işaret edilerek, iman ve Kur’ân hizmeti yapan kardeşler arasında soğukluk ve ihtilafa sebep olabilecek tuzaklara dikkat çekilmektedir. Bu tuzaklar şunlardır: makam ve şöhret sevgisi (hubb-u cah), korku hissi (hiss-i havf), tamah (menfaat beklentisi), milliyetçilik damarını tahrik........

© Yeni Asya