Dünya artık yaşlı ve yorgundu. Dönmeye devam ediyordu ama üzgündü. Çünkü üzerinde taşıdığı insanların bazıları o kadar kötüydü ki, savaşlar çıkarıyorlar, haksızlıklar yapıyorlardı. Masum çocuklar, hayvanlar, ormanlar, zarar görüyordu. İyi insanlar da çoktu ama, kötülerin verdiği zararlar o kadar şiddetliydi ki, iyi insanların sürekli çaba sarf etmesi gerekiyordu. Çünkü, yıkmak ya da yakmak kolay ama yapmak, inşa etmek zaman alıyor, emek istiyordu. İşte bu iki sınıf insanın mücadelesi böyle devam edip gidiyordu.

Bir gün, Zeynep adında bir çocuk, haberlerde gördüğü Gazze’deki çocuklara çok üzüldü ve “Ben ne yapabilirim ki?” diye düşündü.........

© Yeni Asya