Şöyle ki: Kendilerini “ilke ve inkılâplar”ın bekçisi olarak görürler. Laikliğe lâf ettirmezler. Harf inkılâbını hararetle savunurlar. Nice başları götüren şapka devriminin gerekliliğini kuyruklu yalanlarla tevil ederler. Avrupa'dan olduğu gibi ithal edilen ticaret (İtalya), ceza (Almanya) ve medenî (İsviçre) kanunların yeni Türkiye için hayatî öneme sahip olduğunu anlatmak için bin dereden su getirirler.

Yaklaşık yüz senedir, söz konusu “ilke ve inkılâplar”ın hem bekçiliğini üstlenen, hem de gönüllü avukatlığını yapan aynı Kemalistler, bir taraftan da Avrupa Birliği’ne (AB) şiddetle karşı gelirler. Türkiye’nin AB üyesi olmasını katiyen istemezler. Elli senedir “İstemezuuk” deyip dururlar.

Bunlar, sözüm ona “Haçlılar”a karşıdırlar. Avrupalıları “Türkiye’nin ezelî-ebedî düşmanı” olarak görürler. “Batı emperyalizmi”ni de güya yerden yere vururlar. Vesaire…

İşte, Kemalistlerin yaman çelişkisi tam da bu noktada kendini gösterip ayyuka çıkıyor.

Zira, Kemalistlerin “Zinhar dokundurtmayız” dedikleri o “ilke ve inkılâplar”ın istisnasız tamamı Avrupa menşelidir. Onların hiçbiri yerli ve millî........

© Yeni Asya