“Husumet ve adavetin [düşmanlığın] vakti bitti. İki harb-i umumî [dünya savaşı], adavetin ne kadar fena, tahrip edici ve dehşetli zulüm olduğunu gösterdi. İçinde hiçbir fayda olmadığı tezahür etti.”

Bu sözler, iman hizmetine ve onun en önemli sonuçlarından biri olan Müslümanların kardeşliğine odaklanmış bir idealin, aynı zamanda bütün insanlığı da kapsamına aldığının bir ifadesi.

Peki, biz bu manaların neresindeyiz ve hayatımızda onları ne ölçüde aksettirebiliyoruz?

Muhabbet fedailiğinin gereğini hakkıyla yerine getirebiliyor muyuz? Yoksa yine Hutbe-i Samiye’de ifade ve daha geniş şekilde de Uhuvvet Risalesi’nde izah edildiği üzere, husumet sebebi olarak gördüğümüz ve küçük taşlar mesabesinde........

© Yeni Asya