Sevgi, insanın belki de en hassas, en güzide ve en temelli bir duygusudur. En basit tanımıyla sevgi insanı bir şeye veya bir insana karşı ilgi ve bağlılık göstermeye sevk eden duygudur. Dünyada her dilde karşılığı olan bir kelimedir, sevgi. Sevgi ilgilenmek, bağlanmak, yakınlık duymak, yokluğunda özlem çekmek, kısaca “kalpte bir yer ayırmak” yahut kalbi kendisiyle doldurmaktır... Zıddı “nefret” olan sevgi, aynı zamanda güven, dostluk, şefkat, iyilik severlik gibi duyguları da besleyen güçlü bir “eğilim”dir.

İnsanı insan yapan bu eğilimi ya da bu temel duyguyu “insaniyet-i kübra” olan İslâm önce kaynağı ile temasa geçirir, sonra bunun hem kaynağına karşı hem de varlıklar düzleminde bütün yaratıklara karşı gelişip gerçekleşmesi için hükümler ortaya koyar.

Kaynağı itibariyle sevgi, Yaratanımızın “Vedûd” isminin bizdeki yansımasından başka bir şey değildir. Bizdeki rahmet, adalet, şefkat gibi duygular Onun hilkatimize dokuduğu özellikler olduğu gibi sevgi de Onun kalbimize........

© Yeni Asya