Geçip giden zamandı belki, lakin acılar, üzüntüler hiç geçmedi. Sorgulamalarımız hiç geçmedi. Yaşanılanlar neydi? Birer hayal mi? Bir rüya mıydı? Yoksa imtihan mı?

Ve biz bu üzüntünün, acının, imtihanın üstesinden gelebildik mi? Peki, ya vefat eden dostlarımız, kardeşlerimiz? Onlar en güzel makam olan şehitlik makamıyla buradaki vazifelerinden terhis edilip asıl memleketlerine dönerken, bizler şiddeti daha da artan imtihanlarımızla buradaki vazifelerimize devam ediyoruz.

Vefat eden kardeşlerimiz için dua etmeye devam ediyoruz. Teselliye medar olması, acımızı bir nebze de olsa azaltması niyetiyle iki rüyamı paylaşmak istedim.

REM’de (Risâle-i Nur Eğitim Merkezi) beraber eğitim gördüğümüz Esma Özbey arkadaşımla beraber depremde vefat eden arkadaşımız Hatice Öztürk’ün kaldığı yere gidiyoruz. Kapısını çalıyoruz ve o bizi güler yüzüyle karşılıyor. O kadar güzel bir yerdi ki........

© Yeni Asya