Peygamberimizin (asm) varisi Üstad Bediüzzaman, tefekkür mesleğinin gereği öncelikle Risale-i Nur yanında her vasat ve şart altında dua, evrad ve münâcât ile meşgul olurdu. Bilhassa sıkıntılı zamanlarında vaktini daha çok ibadet ve dua ile geçirirdi.

Az konuşur, az uyur, çok tefekkür ve dua ederdi. Gündüzleri Risale-i Nur’un te’lif, mütalâası ve tashihi, geceleri de ezkâr ve dua... Yatsı namazından sonra yatar, iki-üç saat sonra kalkar, “Teheccüd” namazını kılar, sabaha kadar Kur’ân, tesbihat, Cevşen okur, hazin hazin dua ederdi. Kuşluğa kadar aynen devam ederdi.

“[...] Beliyyelerin istilâsı ve muzır şeylerin tasallutu, bazı duaların evkat-ı mahsusalarıdır ki, insan o vakitlerde aczini anlar; dua ile, niyaz ile Kadîr-i Mutlak’ın dergâhına iltica eder”1 Bediüzzaman, geceleri, Kur’ân-ı Kerîm’den vird edindiği sureleri ve Resul-ü........

© Yeni Asya