Turizmin bir “zarurî ihtiyaç” olmadığı açık. Bir istek karşılama biçimi.

Turizm’in “izm”i ve nasıl bir ideoloji barındırdığı gibi konuları da ehline havale edip müze meselesine bakalım.

Japonya seyahatimizde Fuji Dağı eteklerinde bir köyde “görülmeye değer” denilen bir mağaraya bir özel mülkten ve o özel mülkün sahibinin işlettiği gişeye para ödeyerek girmiştik ve şaşırmıştık. Sonradan buranın kamusal denetime tabi izinli/ruhsatlı bir işletme olduğunu öğrenince “yaparsa Japonlar yapar” demiştik.

Yine bir zamanlar Çanakkale Gelibolu’daki tarihî Yarımada’da da alandan toplanmış gibi görünen çeşitli eski silâhlardan ve askerî malzeme eskilerinden oluşan derme çatma bir “müze”ye para verip girmiş ve kandırıldığımızı anladıktan sonra “Bu nasıl müze?” deyip çıkmıştık.

Yakın zamanlarda, bir dostumuz, bir seyahatinde, internette “çikolata müzesi” adıyla bilinip bulunan bir işletmeye uğramış ve “müzelik çikolata”lardan satın almış.

Yağ müzesi, tuz müzesi, oyuncak müzesi vs. ile süren bu derbederlik “ayakkabı bağcığı” müzesine kadar........

© Yeni Asya