1. Bediüzzaman bu cemiyetin mayasıdır. Hamurdaki mayayı herkes her zaman görmez, ama bilir ve hisseder. Buna Risalelerde “sırran tenevveret” denir.

2. O istikrarlıdır; hayatını üç devreye ayırır, ama bu üç devir başka bazılarının hayat devrelerinin aksine, birbirinin zıddı ya da reddiyesi değil, tamamlayıcısıdır.

3. Onun ana kavramları; insan için iman ve ahlâk; toplum için hürriyet ve meşveret, devlet için de adalet ve meşrutiyettir.

4. O müsbet hareket adamıdır. Menfî hareketten hazzetmez. Siyasete dair euzü’sünü herkesi bilir. O hayır-şer, melek-şeytan ekseninde yürütülen menfî siyasetten çekinmiştir.

Zira menfî siyaset; dini kendi tekeline alır, Hazret-i Muaviye’nin Hazret-i Ali’ye karşı Sıffin’deki savaşında askerlerinin mızraklarının ucuna Kur’ân ayetleri yazılı bez parçaları taktırmasına ve böylelikle “bize vuran dine vurmuş olur” diyerek dini ve dine hizmeti kendi tekeline almasına benzer.

Bir siyasetçi dini ve dine hizmeti kendi inhisarına alıyor ve öyle görüp gösteriyorsa maksadı dine hizmet değil menfî siyasetçiliktir. Böyleleri kendi........

© Yeni Asya