Türkiye’nin demokratlarınca savunulagelen Avrupa Birliği üyeliği hedefini şaşırtıcı biçimde ısrarla müdafaa eden bir parti kuruluyordu. Kuranlar namazlı abdestli dindarlardı. MNP, MSP, Refah ve Fazilet Partisi geleneğini ikiye bölüyorlardı. İkinci parça durumundaki Saadet Partisinin yapamadığını yapmışlar, Batıdan estirilen rüzgârı yakalamışlar, yanlarına geleneksel demokratların çoğunu almayı da başarmışlardı.

AKP’yi kuranların Türk demokratları üzerindeki en önemli efsun kaynakları AB taraftarı olmaları idi. Dindarlar üzerindeki efsun kaynakları da temel haklar ve hürriyetler, değişim, hoşgörü, dinler arası diyalog, dünya barışı gibi ortak değerler idi. Bu efsunlu grupta bilhassa siyasete meraklı bir kısım Nur Talebeleri de vardı.

MSP ve Refah geleneğinden gelen ve Erbakan’ın “Batı Kulübü” söylemini “Küfür tek millettir” çerçevesi içinde bir nas gibi benimseyen taban ve entelektüel kadro “Batıcı” gibi görünen bu gidişatı çok da beğenemiyordu, ama büyüyü bozmak da istemiyordu.

Sonrası da malum…

Yirmi senede olan oldu, biten bitti, önce mağlup görünen Ulusalcılar, Avrasyacılar ve Ergenekoncular “Karamanın koyunu” misali bir oyunla AKP’yi evirip çevirip “tek adam”a yasladılar ve AB ve demokrasi düşmanı haline getirdiler.

Bu neticeden AKP’deki “Batı düşmanı” dindarlar memnundu. AKP’ye kredi açmış olan demokratlar ve........

© Yeni Asya