Bir çocuğun yaşına göre kafasındaki tek meşguliyeti oyun oynamak ya da dersleriyle ilgilenmek olmalı.

Güvende olmak onun ilk hakkıdır. Yaşama hakkı, sağlıklı olma hakkı, eğitim alma hakkı, oyun oynama, şarkı söyleme, güzel rüyalar görme, şeker yemek daha güzel ne varsa onlar için bütün güzellikleri yaşama hakkı olmalı.

İşte bu imkanların sağlandığı çocuklarımızın sayısının azaldığı bir ortama daha hızlı bir şekilde evriliyoruz.

Picasso’nun kızı da bunlardan sadece bir tanesiydi. Kendi evinde kendisini misafir edenlerden utanmadan, uzaktan da olsa akrabasının kızına yaklaşmaktan korkmayan ve daha da kötüsü bir çocuğa dokunabilmeyi aklından geçirebilecek kadar iğrenç biri tarafından örselenmeyi hak etmemişti mesela. Bu kurtarılmış bir durumdu belki, ama bu durumu yaşayan yüzlerce yavrumuz olduğunu bilmek çok sinir bozucu. Üstelik verilere girmeyen gizli kalmış, su yüzüne çıkmamış vakaları saymıyorum........

© Yeni Ankara