Gün geçmiyor ki kötü haber almayalım. İyice kötü haber çığırtkanı gibi hissetmeye başladım kendimi. Bu nedir böyle her yer bir zorbalık, her yer de bir eşkıyalıktır gidiyor. Yine okullardan gelen akran zorbalığı can sıkıcı boyutlara ulaşmış vaziyette. "Neden?" diye soran da "hadi şu sorunu çözelim" diyen de yok! Kimsenin umurunda değil!

Ben 15 Mayıs 1973 doğumluyum ve üç beş gün sonra bir yaş daha alacağım. Şöyle öğrencilik yıllarımı hatırladığımda, kendimle ve arkadaşlarımla hele hele o birbirinden kıymetli öğretmenlerimle gurur duyduğum, en mutlu olduğum anlar ve yerler aklıma geliyor. Birbirini hırpalamak, dayak atmak, rencide etmek bir tarafa dursun, birbirimiz olmadan kantine inmez, birimizin bakışından derdini anlar derman olmaya çalışırdık. Hâlâ görüştüğüm öğretmenlerim var ve onlarla telefonla konuşurken bile gayriihtiyari ayağa kalktığımı ve öyle konuştuğumu fark ettim. Bugün ne biliyorsam, neye nasıl inanıyorsam, nasıl bir düşünce ve davranış sergiliyorsam o birbirinden kıymetli öğretmenlerim sayesindedir.

Bugüne baktığımızda,........

© Yeni Ankara