Ah be... Kırıcı olmadan nasıl dile getiririm bilmiyorum ama içimi rahatlatan bir durum var: "Hayat devam ediyor ve çok şükür ki iyi insanlar hala bizimle."

Son cümle gibi görünse de aslında bu bir başlangıç.

Gökyüzüne bakıp bir buluta anlam yükleyecek kişisel gelişim süreçlerinden çoktan mezun olduk, elimizde belgemiz, toplumda insan olacak yer arayışımız elbette hep devam ediyor. Bulunca konuşlanacağımız bir deniz kenarı; ya da kırsal metropol hayalimiz de baki elbet.

Bugüne kadar "Tutunduğumuz dalların bir kısmı elimizden kanata kanata ya alındı; ya da onları bırakmak zorunda kaldık, kalanlarla yetinmek de boynumuzun borcu, şükretmek ise Hakk'a olan borcumuz."

Yine de her sabah şehri izlerken, kalabalıkların arasında gördüğüm bir gerçek var. Orada bulunan herkesin bir liyakat sonucu koşuşturduğu gerçeği.

Kimi adil liyakatin vicdani hür çalışanı, kimileri ise (özellikle çoğul) vicdan yoksunu kayırmacılık zincirinin mağdurları...

Peki kim bu emsalsiz ve kendi cumhuriyetini kurmuş ehline teslim edilmemiş makamların sahipleri?

"Bu bir soru, bu bir sesleniş, bu dev bir serzeniş ve maalesef biraz sessiz..."

Bir toplumun ayakta kalmasının en hakiki sonucu ne kadar adalet ise o kadar liyakattir. Liyakatin olmadığı yerde emek çürür ve kifayetsiz muhterislerin söz sahibi olduğu önüne geçilemez bir erozyon olur.

Endişeliyim.

Emek........

© Yeni Ankara