Şundan kuşkumuz yok: İplerini elinde tutan ‘kudretliler’ öyle istediği için görevlerini yapıyorlar. Yaklaşık 50 yıldır alışmışlar; devlete, siyasete, medyaya, sanata ve bütünüyle Türk Milletine ayar vermeye.

Tabii, kuklacılar 215 senedir bu ülkenin altını oymak için çalışıyorsa, kuklaların 50 senelik mazilerini hafife almamak lazım. 215 sene dedik… Bu ülkede, Boston merkezli misyonerlik faaliyetlerinin geçmişi o kadar uzun.

Sadece, bu ülkenin azınlıklarını kaşımakla yetinmediler. Çoğunluğun da zihnini ele geçirmek için her fırsatı kullandılar. Buna, kutsallarımız da dâhil…

Ama hakkını vermek lazım; en büyük ve etkili operasyonlarını, sermaye ve finans üzerinden yaptılar.

İç ve dış ticareti ele geçirdiler. Osmanlı’nın en önemli dış ticaret kapısı olan İzmir’de onların borusu öttü.

Devlet fakirleştikçe, Galata sakinleri daha bir semirdi. Onları görevlendiren küresel güçler, Türk Devleti’ni tökezletmek için, gerektiğinde ‘müttefik’ görüntüsüyle onu belalara sürüklediler.

Kırım Savaşı’nı (1853-1856), müttefiklerimiz (!) İngiltere ve Fransa ile birlikte sahada kazanmışken, finansal olarak çökertildiğimizi geç fark ettik. Koskoca Devlet-i Âliye’yi, bir kısmı tebaası olan tefecilere borçlandırdılar. Hâkim zihniyetin gafleti, tefeciden alınan paralarla ‘Avrupaî saraylar’ yapacak kadar derinleşti.

Devleti tırtıklayarak semirdi, bu ülkenin ‘ekalliyet sermayesi’… Desteği gibi kuyruğu da dışarıda olan bir sermaye sınıfı… Hiçbir zaman yerli de millî de olmadı, olamazdı. Zaten Türk Devleti’nin ve Türk Milleti’nin boynuna yağlı urgan geçirmek için semirtilmişlerdi.

Anadolu’nun en kalın sermayedarları, ancak bu ekalliyet cürufunun ‘bayisi’ mesabesinde olabilirdi. Sistem öyle kurgulanmıştı.

Türk çiftçisinin (ki, Müslüman nüfusun büyük çoğunluğu tarımla iştigal ederdi) ürettiğini, ‘tüccar’ kimliğiyle onlar toplardı. İhracatı onlar yapardı. İthalat da onların tekelindeydi.

Bu ülkenin has evlatları da azıcık ensesi kalınlaştığında, o ekalliyet takımının........

© Yeni Ankara