Önderimiz Örneğimiz Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhisselam

YAŞAR DEĞİRMENCİ

Peygamberimizin doğum ayı/Veladeti unutmayalım! Nasıl mı?

Tefekkür ederek Siyer okuyup amel ederek…

Peygamberimize gelen koca sahabe:

“Ya Rasulullah kalbim katılaştı, üzülemiyorum, ağlayamıyorum” deyince Rasulullah, “Yetimin sofrasına otur, muhtaçlarla hemhâl ol. İhtiyaç sahiplerinin ihtiyacını gider. Kalbinde yumuşama göreceksin” diyordu. Kalbimizde merhamet, şefkat, acıma, üzülme/sevinme var mı? Yoksa gaflet örtüleri mi örttü üzerimizi.

Peygamberimiz, “İman etmedikçe cennete giremezsiniz” diyor, insanı iliklerine kadar sarsan bir şey daha söylüyordu: “Birbirinizi sevmedikçe de gerçekten iman etmiş sayılmazsınız!” Bu, imanı yetiştiren toprağın sevgi olduğunun ifadesiydi. “Mümin, seven ve sevilen, dost olan ve dostluk kurulandır. Sevmeyen ve sevilmeyen de, dost olmayan ve dostluk kurulmayanda hayır yoktur!” diyordu. Sadece demekle kalmıyor, bu sözün nasıl hayata dönüştürüleceğinin en güzel örneklerini de veriyordu.

Günah ve isyan kirlerinden yıkanmaya temizlenmeye/arınmaya o kadar ihtiyacımız var ki.

Yara bere içindeyiz. Eller, ayaklar, gözler, kulaklar yaradılış hikmetinden kopmuş. Yürekler ezilmiş, zihinler paramparça olmuş. İnsanî yönler kaybolup insanlık çöle dönmüş adeta… Silkinmemizin, iç muhasebe yapmamızın “zor zaman”ı aşmamızın, fıtratımıza uygun yolun adımlarını atmamızın zamanı.

Peygamber Efendimize en azılı düşmanları bile “sen insanlara fedakârlığı teklif ediyorsun ama kendin konforu ve rahatı tercih ediyorsun” diyemedi:

Çünkü o, insanlara hangi fedakârlığı teklif ettiyse onu ilk önce kendisi yaptı. Bedir’e gidilirken binek yoktu. Üç kişi bir deveye sırayla biniyordu. Ben sizin peygamberinizim bana özel bir deve ayırın demedi. Peygamberimiz de Hz. Ali ve Ebu Lübabe ile birlikte üç kişi bir deveye sırayla bindi. Mola verildi herkes........

© Yeni Akit