Hamas zaferi

Refik Tuzcuoğlu

Bazı zaferler vardır, yüreğinizde derin bir sancı bırakır.

Bazı zaferler vardır, hüznü sevince galip gelir.

Bazı zaferler vardır, bir yanınız sürekli tüten bir yangındır.

Bazı zaferler vardır, kazandırdığı anlam zaferin kendinden daha büyüktür.

Gazze için İsrail ile yapılan ateşkes gündemini yazmak için oturduğumda kalemimden ilk bu cümleler döküldü.

Osmanlı Sultanı I. Murad Hüdavendigar’ı hatırladım.

I. Kosova Savaşı’nda Osmanlı’yı Balkanlardan atmayı planlayan Haçlılara karşı büyük bir zafer kazanmıştı. Stratejik sonuçlar üretecek önemli bir savaştı. Sultan gece ellerini dua etmek için açtığında, “Şehadeti karşılığında milletine zafer lütfetmesini” Yüce Mevla’dan niyaz etti. Ertesi gün zaferi gördükten sonra harp sahasında gezerken Sırp Obilic tarafından şehit edildi.

Sonra Çanakkale’yi hatırladım.

Dönemin süper devletlerinden oluşan (Düvel-i Muazzama-Great Powers) ittifaka karşı kazanılmış bir büyük zaferdi o da. Öyle ise niçin her hatırladığımda yüreğim hüzne gark olur? Niçin zafer için yapılan o fedakârlıklar, o kahraman insan hikâyeleri ince ince içimize işler? Niçin sol böğrümüzde halen kanayan bir yara gibidir? Bazı zaferler böyledir işte.

Gazze ateşkesi de böyle bir hissiyat uyandırdı bende. Filistinli Müslümanlar için bir zafer diyebilir miyiz?

Evet diyebiliriz. Ama hüznü ağır basan bir zafer.

Bir avuç mücahidin destansı mücadelesi. Siyonist emellere canı pahasına direnen kimsesiz, sahipsiz bir halk. 13 bin 300’ü aşkın çocuk öldürüldü İsrail katliamlarında.

Suriye’de zalim Esed’in bombardımanında yaralanan 3-4 yaşlarında bir çocuk........

© Yeni Akit