Mekke’nin Çağrısı, Kâbe’nin Sesi

Mustafa Armağan

Mekke… Adı anıldığında kalpte bir titreyiş, ruhta bir dalgalanış. Şehirlerin anası, insanlığın kıblesi, arzın kalbi. Kâbe’nin etrafında tavaf ederken, insan zamanın zincirlerinden kurtulur; ne dün vardır, ne yarın. Sadece o an, o teslimiyet, o sonsuzluk. Umreye vardığında, Hacer Validemizin sa’yini hatırlatan adımlar, İbrahim Peygamber’in imanını, İsmail’in tevekkülünü yüreğine nakşeder. Zemzem’in serinliği dudaklarına değdiğinde, bir an durur ve düşünürsün: Bu su, asırlardır çağlıyor; Hacer’in duasından beri akıyor. Peki, ya biz? Bu kutsal mirası kalplerimizde ne kadar taşıyabiliyoruz?

Umre, bir yolculuktur; ama öyle sıradan bir yolculuk değil. Bedenden çok kalbin yol aldığı bir sefer, ruhun kendini bulduğu bir talim. Safa ile Merve arasında adımlarken, Hacer’in çöldeki çırpınışını hissedersin. O, ümitsizliğe düşmedi; Rabbi’ne sığındı, koştu, aradı. Ve Rabbi, ona Zemzem’i bahşetti. O an, kendi hayatına dönüp bakarsın: Kaçımız, Hacer gibi ümitvar kalabiliyor? Modern çağın telaşı, koşuşturması, gökdelenleri arasında, o tevekkülün izini ne kadar sürebiliyoruz? Mekke, sadece bir ibadet mekânı değil, bir aynadır. Sana seni gösterir: Zaaflarınla, niyetlerinle, hayallerinle… Kâbe’ye yüz sürerken, kalabalıklar içinde yalnızsın; ama o yalnızlık, seni kendine getirir. Orada, Bilal-i Habeşi’nin ezanını hayal edersin; o ses ki, bir vakitler gökleri inletirdi. Lakin bugün, o ses, sanki modern dünyanın gürültüsünde kaybolmuş gibi.

Kâbe’nin Gölgesinde

Tefekkür

Mekke’nin bugünü, bir tefekkür davetidir. Kâbe’nin yanı başında yükselen gökdelenler, adeta Manhattan’a özenen bir siluetle mukaddesatı kuşatmış. Altınoluk’a bakarken, bir yanda ruhun yükselir, diğer yanda aklın sorar: Bu modern çağ, kutsal olanı ne kadar yutuyor? Haccın ve umrenin ruhunu, o sadeliği, o teslimiyeti ne kadar yaşatabiliyoruz? Bir vakitler Osmanlı, hac yollarını kervansaraylarla, su kuyularıyla, emin beldelerle donatırdı. Surre alayları, Mekke’ye sadece hediye değil,........

© Yeni Akit