Lytt til saken

Institutt for samfunnsforskning

Han kjem imot meg på ustøe, men raske små føter, med ein falma plastkotelett i handa.

«Se, se, se, se» seier han, og rekk den mot meg.

Eg smiler og svarar med overdriven entusiasme, medan det stramar seg i brystet.

Vi er på tilvenning her i barnehagen, og no skal eg snart gå ifrå han.

Det er han ikkje klar for.

Men han er glad, for han veit det ikkje enno.

Før eg fekk barn visste ikkje eg heller noko om dette. Eg hadde sett føre meg 50–50-deling av permisjon med sambuar.

Likedelt med barnehagestart kring eittårsalder, slik foreldrepengeløpet legg opp til.

Eg hugsar ikkje akkurat kva eg trudde.

Men den angstframkallande erkjenninga av at eg hadde teke grundig feil kom først sakte, og så akutt, då permisjonen min var iferd med å gå ut.

Då eg venta mitt andre barn, visste eg at eg måtte ta ulønt permisjon.

For å få tid til restitusjon etter fødsel. For å kunne amme. For å få nok søvn.

For å vere med barnet mitt.

Halvparten av mødrene tek ulønt permisjon etter fødsel.

Berre så det er sagt, det er ikkje fordi dei er konservative eller ynskjer seg ein meir tradisjonell familiemodell.

Det er det i dag

© VG