Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Tvxs.gr

Το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου 1990, στον 2ο όροφο του ξενοδοχείου Marriott East Side στο κέντρο του Μανχάταν, ο Meir Kahane μόλις είχε τελειώσει την ομιλία του. Είχε περάσει 2 δεκαετίες που μετέφερε, από τους δρόμους της Αμερικής, την ακροδεξιά του δράση και τον βαθύ αντικομουνισμό του, όπως και το βαθύ του μίσος για την αστική Δημοκρατία εκείνης της εποχής, στο Ισραήλ ριζοσπαστικοποιώντας την πολιτική σκηνή του, διδάσκοντας μια ριζοσπαστική μορφή εβραϊκού εθνικισμού και θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Ο άνδρας που στεκόταν έξω από την αίθουσα στο Marriot, ο Αιγύπτιος El Sayyid Nosair, σήκωσε ένα όπλο και τον πυροβόλησε. Δύο ώρες αργότερα ο Kahane ήταν νεκρός.

Αλλά όχι και η κληρονομιά που είχε δημιουργήσει και τον ίδιον. Κληρονομιά που δεν είναι αποκλειστικά Εβραϊκή αλλά που μετά την δημιουργία του έθνους κράτους χρησιμοποίησε πολλά από τα εβραϊκά χαρακτηριστικά για να πλέξει, κι εκεί, την αφήγηση της: «Η ερώτηση είναι η εξής» δήλωνε. «Θα αφήσουμε τους μη Εβραίους που γεννούν συνέχεια να γίνουν η πλειοψηφία;» Κι ακόμη: «Το δυτικό κοσμικό κράτος δεν μπορεί να εκπροσωπεί τους Εβραίους γιατί είναι ανεξίθρησκο, ενώ ένα Εβραϊκό κράτος είναι από τη φύση του θρησκευτικό αφού εθνικότητα ίσον θρησκεία».

Ρητορικές που συνδέονται παγκόσμια με την ξενοφοβία και την χειραγώγηση των θρησκειών κι εκδηλώνονται σε κάθε μεταναστευτική ή προσφυγική κρίση, νομιμοποιημένες πια στα κοινοβούλια του πλανήτη, (αλλά και σε κάθε απόπειρα εκκοσμίκευσης δημοσίων εγγράφων όπως οι ταυτότητες στην ιδιότυπη ‘δυτική και όχι’ ελληνική περίπτωση), μετά την δολοφονία του σιγόκαιγαν σε ένα δάσος γεμάτο έτσι κι αλλιώς με ξερόχορτα.

Γιατί δεν ήταν πως και η Συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ ήταν τέλεια. Και σε καντόνια χώριζε την Δυτική όχθη και άλλα προβλήματα είχε. Και σε αυτά είχε συμβάλλει τόσο η ισραηλινή ακροδεξιά όσο και η αραβική, όπως και η απομόνωση της ισραηλινής αριστεράς μέσα από το τσουβάλιασμα του ‘σιωνισμού’, από ομοϊδεάτες της σε άλλα μέρη του κόσμου.

Η αλήθεια ήταν πως το αφήγημα για ένα δημοκρατικό, πολυθρησκευτικό, πολυκοινοτικό κράτος στη γη που συνδέεται με τις 3 μεγάλες θρησκείες, όραμα που προώθησε η δημοκρατική πλευρά του σιωνισμού που όπως κάθε τι δεν ήταν συνεκτικός μονόλιθος στην αρχή,  είχε σκαφτεί από το άλλο κυρίαρχο αφήγημα: ‘μια γη δίχως λαό, για έναν λαό δίχως γη’, πριμοδοτημένο από εβραίους εθνικιστές και χειραγωγημένο από βρετανούς αποικιοκράτες.

Η Εβραϊκή παρουσία δεν είχε πάψει ποτέ ολότελα στην περιοχή βέβαια, και όποιος/α μπει στον κόπο να διαβάσει κείμενα περιηγητών του 18ου και 19ου αιώνα θα δει πως η Εβραϊκή μειονότητα ζούσε στην περιοχή σε συνθήκες ακραίας φτώχιας και αποκλεισμού, αφού τότε η δύναμη ήταν σε άλλα χέρια. Και η γεμάτη καημό φράση «του χρόνου στην Ιερουσαλήμ», που δεν συνδεόταν καθόλου με την δημιουργία ενός ολοκληρωτικού κράτους αλλά με ένα λυτρωτικό προσκύνημα στην προγονική γη, διέτρεχε τις κοινότητες της Εβραϊκής διασποράς επί αιώνες.

Σε αυτό το συναίσθημα ‘επιστροφής στη μόνη ασφαλή για τους Εβραίους γη’, που πριονίζονταν παράλληλα από ένα αίσθημα φόβου από μεσσιανικές αντιλήψεις και του αραβικού εθνικισμού -ο οποίος είχε επίσης διαπράξει σφαγές πριν η δύναμη αλλάξει χέρια όπως συνέβη πχ στα 1929 στη Χεβρώνα κατά Εβραίων, αλλά περνούσε ως «αντιστασιακός» στο απυρόβλητο- πάτησε η ακροδεξιά, μανούλα όπου γης να χειραγωγεί  συναισθήματα συνδεδεμένα με την πατρίδα και την ασφάλεια (θεμιτά επί της αρχής αλλά θα πρεπε εξίσου για όλους), ώστε να  προτείνει τον εκτοπισμό ανθρώπων που ήταν ήδη εκεί, είχαν ζωή και παρήγαγαν πολιτισμό. Και αυτοί ήταν οι Παλαιστίνιοι. Από όποια άποψη και εάν το δει κανείς τρία τέταρτα ενός εκατομμυρίου Παλαιστίνιων έγιναν πρόσφυγες και το όνομα Παλαιστίνη ως κράτος σβήστηκε από τον χάρτη.

Μετά τον θάνατο του Kahane δεν εμφανίστηκε αρχικά κανένας ηγέτης για να τον αντικαταστήσει στο κίνημα. Ωστόσο, η ιδέα της αναγκαστικής μεταφοράς πληθυσμών που πρώτος κεντροποίησε ενσωματώθηκε σιγά σιγά στην πολιτική πλατφόρμα αρκετών ακροδεξιών κομμάτων στο Ισραήλ, όπως το Moledet, το Yisrael Beiteinu, το Kahane Chai κ.ά. Όλα αποκλείονταν από το δικαίωμα να συμμετάσχουν στις εκλογές από την Κεντρική Εκλογική Επιτροπή τα οποία, όπως και το τότε FBI, τα χαρακτήριζε ξεκάθαρα ‘τρομοκρατικές οργανώσεις’. Και κάποιες αποφάσεις απαγόρευσης ανατρέπονταν από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ επιτρέποντας τους να κατέβουν στον εκλογικό στίβο με το φωτοστέφανο των ‘από το σύστημα κυνηγημένων’.

Ο χώρος αποφάσιζε την αναδιάρθρωση και την........

© TVXS