Bir gün telefonum bozuldu.Ah işte o gün yok mu? İlk defa hayatımda gerçekten yokluk dediğim bir şeyle karşılaştım.
Otobüste otururken elim sürekli cebime gitti. Boş cebimde titreşim arıyordum. Yoktu ve o yokluk, sanki nefesimi yarıda bırakan görünmez bir el gibi içime çöktü. “Demek ki insan kalbinden önce telefonuyla çarpıntı yaşıyormuş.” diye düşündüm.

İlk gün arkadaşıma söyledim:
“Telefonum yok, çok üzgünüm.”
Ertesi gün yine:
“Telefonum yok, çok üzgünüm.”
Artık neredeyse taziyeye gelen misafir bekliyordum. “Başınız sağ olsun.” dense inanırdım.Hatta içimden, “Acaba siyah giysem mi?” diye bile geçirdim.

Sonra arkadaşım dayanamayıp pat diye şöyle dedi:
“Yahu boş ver, sen ona muhtaç mısın?”
........

© Turktime