Hiçbir Müslüman kardeşimin aslında bilerek ve isteyerek o yüce mabede yabancılaşmasına inanasım olmasa da dünyevileşme engelini aşamayanların içinin yandığı sohbetlere de tanık olmuyor değilim. Ama insanın yeter ki içinde olsun. An gelir hayat bir cami avlusu şadırvanında mümin kardeşinin ardında abdest sırası bekleterek hazırlar insanı namaza. Her şey gönülden gelecek bir tövbeye bakar ve umutsuzluk Müslümana yakışmaz. Birkaç yıl öncesi geliyor aklıma. İstanbul’da bulunduğum zamanlar… Beylikdüzü Camii'nde imam izinli olduğundan farzı cemaatten Yemenli, olduğunu öğrendiğim bir abimiz mükemmel bir Kur’ân tilavetiyle kıldırmıştı namazı. Etrafıma şöyle dönüp bir baktım da cemaatin yarısından fazlası Afgan, Suriyeli, Iraklı ve Somalili Müslümanlar. Ümmet olmak ne hoş bir nimet. Farklılıkları zenginlik olarak görmek ve namaz sonrası bir çay ocağında sevgiyi yudumlayıp sohbetin samimiyetin, tadına ermek, erişebilmek… Her vakit namazına temiz pak gösterişsiz mümkünse beyaz ya da gösterisiz kıyafetlerle gitmek sünnet-i........

© Türkiye