Bir gün, Suriye sokaklarında çekilmiş bir fotoğraf yansıdı haberlere. Bu defa mermi izleri, kan lekeleri yoktu fotoğrafta. Arapça yazılmış bir cümle vardı. Bir cümlelik bir şiir. Meçhul bir şairden. Suriye'de, bombaların, tankların, silah seslerinin susmadığı ülkede. "Bir gün savaş bitecek ve ben şiirime geri döneceğim" İsyan yok, intikam yok, lanet yok, kin ve adavet yok bu cümlede. Sessiz bir serzeniş var belki de. Bir umut kırıntısı, naif bir beklenti. O kadar çok şey anlatır ki bu cümle anlayana... Meçhul bir şair tarafından yazılmıştır Suriye duvarlarına. Bu meçhul şair, şiirime döneceğim derken aslında kendi özüne, kendi hayatına, kendi ülkesine, kendi ailesine dönmek istemiş. Bir sabah kahvaltısı sonrası, kızartılmış bir ekmeğe yağ sürerek oğluna verirken... Sıcak çaydan yayılan dumanlar eşliğinde yazmak istemiştir şiirini belki de. Belki bir sarı sonbahar mevsiminde yazmak istemiştir şiirini. Bombalar, mermiler düşerken değil de sararan yapraklar düşerken... Belki ırmaklar akarken yazılmak istenmiştir şiir, şair tarafından. Kan ve gözyaşları akarken değil. Böyledir şairler. Öyle bir cümle sarf ederler ki, okuyanın beynine bir kıymık gibi batar. Gün boyu dolaşır beyninizde. "Bir gün savaş bitecek ve ben şiirime geri döneceğim" Şiire geri dönmek? Çocukluğuna, gençliğine, hayatına, kaderine dönmektir aslında. Anlaşmazlıklar, savaşlar,........

© Türkiye