Onu dolmuştaki agresif davranışıyla fark ettim. Herkesten her şeyden mutsuz, şikâyetçiydi. En arka koltuğun ortasına oturmuş, iki yana da geçit vermiyordu. Aynı duyguda olan birisi yanına yaklaştığında kesin bir münakaşa çıkardı. Zor zahmet yanına geçtim. -Merhaba nasılsın teyze, dedim. Yüzüme bakıp gülümsedi. Aramızdaki ilk iletişimdi. İkimizin de poşetleri vardı. Bu poşetler her ikimizin de hareketimizi zorlaştırıyordu. Benim kendisiyle konuşmak istediğimi samimi bulunca o da benimle konuşmaya karar verdi. Öyle ki ne çok konuşacağı şeyler varmış meğer diyesi geliyordu insanın. Konuşmaya hasret konuşurken ineceği durağı kaçırmıştı. Panikle kalktı ve aynı yerde indik. Elinden tuttum inerken. Ürkekçe uzattı cansız elini. “Hadi ben seni karşıya geçireyim, ver elindeki poşetleri” dedim. Yüzüme baktı yine, bu kez “ay gözlerin çok güzelmiş” dedi. “Teşekkür ederim adım Sevil, senin ismin ne teyzecim?” dedim. “Güllü” dedi. Yola koyulduk ve sohbete devam ettik. Felç geçirdiğini, eşinin vefat ettiğini, hiç çocuğunun olmadığını; akrabalarının........

© Türkiye