Dün biraz anlattım duygularımı. Biraz hastayım; son zamanlarda belki de ondandır yorgunluğum. İyileşince geçecek, her şey düzelecek, yoluna girecek. 2 ay oldu evet, belki biraz daha zaman gerek, elbet düzelecek.

Dualara ihtiyacım var bu ara, bir de yüreği güzel insanlara… Kalbiyle dili bir olan, siması da üslubu kadar parlak, samimi insanlara ihtiyacım var. İnsanlıktan nasibini almamış, kibir kalbine yuva yapmış, kendini övmekten “ben” demekten başka bir şey bilmeyenler uzak olsun yanımızdan yöremizden! Bana birkaç yüreği güzel insan yeter. O zaman yaşamak sahiden yaşamak olur. Belki kaybolan hevesim de geri gelir kim bilir…

Çarşılar mutlu etmiyor beni, alışverişler mutlu etmiyor. Lokantalar, restoranlar, yemek yerleri mutlu etmiyor. Olsaydım ben de herkes gibi mutlu ederdi bu yerler belki beni. Ama bu dünyaya ait değilmiş gibi hakikat çekiyor sadece ilgimi… Malayani şeyler artık ilgimi cezbetmiyor. Her şeyin boş gelmesi de hevesimin kaçmasının yegâne sebebi. Artık dünya ve dünyalıklar bana keyif vermiyor. Ruhum başka âlemlerin düşünde ruhum garip bir yolcu, ruhum isimsiz bir dua, ruhum doğmayı bekleyen bir güneş…

Kalbimin selametini arzuluyorum bu aralar, uçan kuş kafilelerini uzun uzun........

© Türkiye