Mezun olduğum gün cebimde beş kuruş yoktu. Arkadaşlarım yastığımın kenarına gizlice para bırakırdı. Utanırdım ama o destekler olmasa ayakta kalamazdım.

Günlerce iş aradım, kilometrelerce yürüdüm.

Bir gün her zamanki gibi başım eğik eve dönerken yerde bir altın küpe buldum. Kimbilir kim kaybetmişti... Benim sevindiğim kadar onu kaybeden belki benden çok üzülecekti. Lakin çaresizlik vardı. Ne yapabilirdim? Rabbimden niyaz ettim. Onun geçmişlerinin hayrına diyerek götürüp onu kuyumcuda bozdurdum. O gün o küpe yoluma çıkmasaydı aç kalacaktım, o gün Rabbim beni o küpe sayesinde aç bırakmamıştı.

Üstat Necip Fazıl’ın dediği gibi: “O var” idi...

Bir süre oradan aldığım üç kuruşla geçinirken iş bulmak ve çalışmak için gece gündüz iş aradım.

Bir yerde iş buldum hostluk yaptım. Hani........

© Türkiye