“Nasıl olsa çocuğunuz yok. Sen bunu beklemek zorunda değilsin kızım yazık olmasın.” Dedemden dinlediğim hatırayı anlatmaya bugün de devam ediyorum... O meşhur Erzincan Depreminde bölük komutanımız ve hanımı Harbiye yenge de vefat etmişti. Koskoca bölükten beş kişi sağ kalmıştık. Yollar yarılmış, bize başka illerden yardım üç gün sonra gelebilmişti. Ben yıkıntı altında kalmıştım. Binamızda yangın çıkmıştı. Belim kırılmış, ayaklarım da bu yangında yanmıştı. Çevreden yetişen köylüler son anda beni ve beş arkadaşımı kurtarmıştı. Günlerce baygın yatmışım. Diğer illerdeki askerî birliklerden yardım üç gün sonra geldi. Beni de askerî bir ambulansla Erzincan’a hastaneye getirmişler. Altı ay hastanede kaldım. Koltuk değnekleri ile de olsa ayağa kalkmaya başladım.........

© Türkiye